sa probinsiya, nagjejeep lang kapag todo layo talaga ang pupuntahan mo. tipong galing isang city papunta sa nakaraang sibilisasyon.pero kung bibili ka lang naman ng shampoo sa isang mall dahil binabalakubak ka, pwede kang maglakad kung nagdedeliryo ka, pero mas maganda sana kung mag traysi ka o padyak di ba. yan yung malaking pagkakaibang nakikita ko sa pamumuhay sa isang lungsod na tanging kami lang ang may alam at dito sa kabisera ng isang third world country-quezon city.manila pala.

ano ba ang interesante tungkol sa jeep? araw-araw ata nakikisiksikan tayo dito pero wala namang espesyal sa "eye to eye" contact natin sa pasahero sa tapat, sa pagkalabit sa metal bars para di mahulog sa bangin, sa "pakiabot po" o kaya sa pagpara. kaya bakit ko ba pinapagod ang mga daliri ko sa pagtype ng blog na ito? ewan ko lang pero may buhay sa loob ng jeep.

araw- araw akong nagjejeep papunta sa may katipunan. mainit talaga at malas mo kung wlang pambili ng deodorant yung katabi mo.

a. ang yellow lady
isang beses may kasakay akong ale.yellow na yellow siya, wala naman siyang hepa o alahas. tipong yellow talaga siya, yellow shirt na may malaking "BH!" (bitch?) na Bernadette Herrera, Iboto! pala. dagdag pa yung sumbrero niya na "BH!" yung pantalon niyang "BH!" at pati pamaypay na "BH!" ay kasama pa sa kanyang ensemble.

may nakasakay din akong isang ale na super "in heat" kahit wala pang full moon. katabi ko yung honeybabes niya at siya sa bandang dulo. malikot na nga yung jeep aba'y mas malikot pa yung kamay niya sa kakayapos, kaka touch at kaka cariño kay honeybabes niya.minsan nga ay inisip kong na traumatize aKO sa pangyayaring ito at nagtangkang kasuhan sila ng acts of lasciviousness.

nakasakay ko din si lola. nandun siya sa bandang pinto (may pinto ba ang jeep?).nakatingin lang siya sa mga dinadaanang kalsada. nagbayad si lolo ng anim, bakit daw anim lang sabi ni manong na parang in a high."senior citizen" sabi ni lola. wala akong karapatan pero naawa ako kay lola, matanda na siya, kulubot, mahina na. hindi siya yung mga lola na tipong aatakihin na sa puso ay nagbibitbit pa ng tone toneladang alahas sa leeg na cause ng asphyxiation.kawawa naman si lola, bakit nag-iisa lang siya? asan yung mga anak niya? bakit hindi siya sinamahan? alam ba niya kung saan siya papunta? kya pa ba niyang mag-isa?

nakasakay ko rin yung taong tipong magiging ako two years from now. kahit parang lumilindol na ang buong mundo ay baon pa rin yung ilong niya sa libro. hindi ko alam kung napapasok niya talaga sa brain niya yung nasa libro o trip niya lang talagang nakatunganga sa harap ng isang jumbohalang encyclopedia.

kahit siguro presidente na ako ng pilipinas, hindi ko sila makakalimutan. last day nun ng classes ko nang makasay ko si birheng mario at si jessa krista.uy, blasphemous. marumi si mario(codename), halatang hirap sila sa buhay (sino pa ba ang hindi?!) matamlay, malungkot at nag eemote. akay akay niya si jessa krista(codename din).hindi ko alam pero pag tinitingnan ko yung mata ni jessa krista ay parang gusto kong maging santo.yun ata yung symbolic representation ng philippine penury, nagmamakaawa. ang liit ni jessa krista, kahit di ako expert ay alam akong malnourished siya. maluha luha ang mata niya noon at di ko talaga masikmura na titigan iyon dahil pakiramdam ko ay napakasama kong nilalang. ilang sandali lang ay nakatulog si jessa krista kaya bumaba na sila ni mario.

iba ibang buhay ang humihinto, nauupo at napag-iisa sa loob ng isang jeep. kahit pa sumasakay tayo dito dahil lamang gusto nating gumimik, pumasok sa skul o work o trip lang natin mahanginan ng polluted air, namumuo ang ugnayan natin sa mga taong hindi natin kilala.kaya siguro icon na ng city living ang jeepney, kasi para siyang mini version ng buhay sa isang siyudad kung saan nabubuhay ang lahat para na lamang sa ikatataguyod ng sarili. kaya sa bawat pagpara, pagbayad, paghinto, alalahanin nating nauupo tayo at nakasakay sa isang bagay na naglulan na sa libu-libo pang mga kaluluwa patungo sa kanilang destinasyon.para yatang nakakatakot.